Amsterdam is een stad waar ik al van jongs af aan kom. Het is voor mij een stad die staat voor historie, maar ik zie het ook als een stad met veel ontwikkelingen.
De historie is voor mij zichtbaar door de vele markante gebouwen, die mij door de stad leiden, waardoor ik eigenlijk geen kaart meer nodig heb.
De historie is voor mij zichtbaar door de vele markante gebouwen, die mij door de stad leiden, waardoor ik eigenlijk geen kaart meer nodig heb.
De ontwikkelingen zijn te merken aan de snelheid, beweging en mensenmassa’s die maken dat de stad leeft en bruist. Dit is ook zichtbaar bij de metro.
De ideale situatie voor mij is dat ik me meteen kan oriënteren op waar ik ben in de stad als ik uit de donkere ondergrondse gangen van de metro kom. Ik zie de metro in- en uitgangen als de poorten tot de stad en daarom vind ik het belangrijk welk stadsgezicht je dan te zien krijgt. Echter, nu vertellen de stadsgezichten nog weinig, van blinde muren tot gebouwen die overal zouden kunnen staan. Terwijl de stad haar betekenisvolle gezichten zou moeten gebruiken op de plek waar je van navigatie naar oriëntatie gaat.
Waterlooplein
huidige zicht uitgang Waterlooplein
nieuwe uitzicht uitgang Waterlooplein
